Ніна Маркаўна Захарэвіч

Каханне

Каханне- вечныя ўспаміны

І сёння розніцы няма,

Ці хто мяне калісь пакінуў

Ці так зрабіла я сама.

  Каханне – гэта пакаранне

  І першы раз і раз другі, 

  І не знайсці утаймавання

  Салодка-горкае тугі.

Каханне – боль такі вялікі,

Прайшоў наскрозь маё жыццё.

Ці можна весці з тым разлікі,

Хто ад жыцця даўно уцёк?

  Каханне – лёс наканаваны,

  Яго, як крыж з сабой нясу.

  Яно да сэрца прыкавана,

  А я ратунку не прашу.

Каханне ёсць яшчэ такое,

Што дасць у рукі мне дзіця,

Яго я п’ю штодня запоем,

Яно – працяг майго жыцця.

  Каханне – кветка, што шукаюць

  Ідуць, знайшоўшы да вянца.

  Каханне – песня, што спяваюць,

  І гэта песня без канца.

          Начны маналог

             ( песня )

Я еду праз горад начны,

 У цемру гляджу праз акно,

Напэўна, табе сняцца сны,

Бо ў доме святла не відно.

Застукала сэрца мацней,

І твар палымнее агнём,

 Цябе я наведаю ў сне,

 Як будзе насупраць твой дом.

Вазьму за руку, павяду

Туды, дзе хадзілі з табой,

Да жыта, у луг, на граду,

Дзе плачуць чаромхі вясной.

Іх слёзы-пялёсткі, як снег

Валосы пакрыюць твае,

Звянчайся са мной, хоць у сне,

Жыццё не дало мне цябе.

Рытмічна калыша цягнік,
                Але мне не спіцца цяпер,

Як і ў найлепшыя дні,

Люблю, дарагая, павер.

І стукае сэрца мацней,

І твар палымнее агнём.

Ці адбылася сустрэча у сне,

Калі быў насупраць твой дом?

А букет чаромхі пахне

Вельмі часта праглядаю

Фатаграфіі свае

І здаецца, пабываю

У той даўняе вясне.

Вось на здымку я з букетам,

З тым, што ты мне падарыў,

І яскрава помню гэтак,

Што тады мне гаварыў.

Помню дзень і помню дату,

Сэнс даўно чаканых слоў.

Ты сказаў:

-         Прыйду у сваты! –

                Ды чамусьці не прыйшоў...

                 Слёзы дробныя упалі

                  На даўнейшы мой партрэт,

                 Гэта ж, пэўна, кветкі зналі.,

                        У чым здрады той сакрэт.  

А букет чаромхі пахне,

Нават восенню, зімой.

І не вяне, і не чахне

І, здаецца: ты са мной.

Стварыце ідэал

Не адарыў вас Бог каханнем,

Стварыце ўяўны ідэал

I дайце розуму заданне

Падняць яго на п'едэстал.

Схiлiце галаву ў паклоне

I памалiцеся яму,

Ніколі ён вас не прагонiць

I будзе вас любiць адну.

Заўсёды будзе з вамi побач,

У раннi, вечарам і днём,

Не чалавек ён і не робат,

Хутчэй за ўсё - ён ваш анёл.

Засцеражэ вас ад самоты,

Як зорка, уперад павядзе,

3 ім на рабоце і з работы,

Ён з вамі ў горы і ў бядзе.

Магчыма, з'явiцца аднойчы

Прыгожы, добры I жывы

Ці светлым днём, цi цёмнай ноччу

Пазнаць яго сумейце вы.

Што такое жанчына

Ой, колькі на свеце вялікіх паэтаў,

І колькі разумных бытуе вучэнняў,

Але ж дасканала ніхто з іх дагэтуль

Каханню і шчасцю не даў азначэння.

Даўно ўжо вядома: адно і другое

 Жанчына душой і рукамі стварае,

  І ўсё, што ў жыцці для людзей дарагое,

  Яна, як знікае, з сабой забірае.

Ці можна сказаць, што такое жанчына,

Калі яна больш за каханне і шчасце,
Калі яна вечная іх гаспадыня?

Хто можа, прашу вас, жанчыну азначце.

Я ведаю: скажуць – вячэрняя зорка,

Сяброўка. каханка. для некага мама,

Яна – педагог, працаўніца, дакторка...

Ой, мілыя людзі, як сказана мала!

Названне жанчына – багам падуладна,

А вашы дарэмна, сябры, ўсе старанні.

Ніхто ёй не дасць азначэння дакладна,

Як шчасцю людскому, зямному каханню.

Прыміце жанчыну, як лепшы дар неба.

Як хлеб і паветра, як радасць і мукі,

І хто яна ёсць, тут і думаць не трэба.

А лепш беражыце, цалуйце ёй рукі. 

Голас Радзімы

                     ( песня )

Голас Радзімы

крык жураўліны

цягне, як нітку касяк.

Покліч журботны

птушак балотных

нам не забыць аніяк.

Голас Радзімы

горкі ад дыму

спаленых вёсак і сёл.

Плач-галашэнне –

нас на маленне

кліча царква і касцёл.

Голас Радзімы

ў песнях любімых

даўніх, мінулых гадоў.

Вёсен гуканне,

мілых прызнанні

і памінанне дзядоў.

Голас Радзімы-

звон ручаіны

ў зорнай начной цішыні.

Сумнай часінай,

вольнай хвілінай

у бок Беларусі зірні.

Голас Радзімы –

роспач жанчыны,

здрадзілі ціха якой.

Птушкай вярніся

і пакланіся

мілай  Радзіме, святой.