Белорусы Москвы
Белорусы Москвы
Для кого этот сайт?
Для нас, белорусов, находящихся в Москве.
Новости
Главная > Новости проекта > Народны паэт Беларусі Рыгор Барадулін
 

Народны паэт Беларусі Рыгор Барадулін

Нарадзіўся 24 лютага 1935 года, на хутары Верасоўка, Ушацкі раён, Віцебская вобласць.

Працаваў рэдактарам у розных пэрыядычных выданнях (сярод іх - газета "Советская Белоруссия", часопісы "Бярозка", "Полымя"), а таксама ў выдавецтвах "Беларусь" і "Мастацкая літаратура". У выдавецтве "Мастацкая літаратура" працаваў больш за 20 гадоў, працаваў рэдактарам, затым загадчыкам рэдакцыі. У складзе дзяржаўнай дэлегацыі БССР прымаў удзел у 39-й сесіі Генеральнай Асамблеі ААН (1984).

Пачаў друкавацца з 1953 года, першыя вершы былі змешчаныя ў газеце "Чырвоная змена". Першы зборнік паэзіі - "Маладзік над стэпам" - выйшаў у 1959 годзе.

Да 25-годдзя пантыфікату папы Рыгор Барадулін пераклаў на беларускую мову кнігу паэзіі папы рымскага Яна Паўла II "Рымскі трыпціх" і меў магчымасць пабачыцца з пантыфікам на асабістай аўдыенцыі ў Ватыкане 28 чэрвеня 2004 года. У 2005 годзе выйшаў зборнік малітоўнай паэзіі "Ксты". Зборнік "Руны Перуновы" (2006), у які ўвайшла выбраная лірыка, таксама насычаны духоўнымі вершамі.

Пераклаў на беларускую мову п'есу "Вей, вятрок!" Яна Райніса (1980), зборнікі твораў "Блакітны звон Грэнады" Гарсія-Лоркі (1975), "Мелодыя каліны" Івана Драча (1981), "Ветраліст" Габрыелі Містраль (1984), "Рубаі" Амара Хаяма (1989); "Слова пра паход Ігараў" (1986), кнігу Яна Паўла II, а таксама асобныя творы Шэксьпіра, Байрана, Неруды, Гільена, Міцкевіча, Бранеўскага, Ясеніна, Гамзатава, С. Вальеха й інш.

Рыгор Барадулін - апошні беларус, якому надалі званне "Народны паэт" (1992). Узнагароджаны Дзяржаўнай прэміяй Беларусі імя Янкі Купалы (1976) за зборнік вершаў "Рум" і пераклады з Федэрыка Гарсіі Лоркі, Ордэнам Дружбы народаў, Ордэнам "Знак Пашаны", латышскім Ордэнам Трох Зорак (атрымаў званне Афіцэра Ордэна (4 ступень) 23 красавіка 1997 года) і медалём Францыска Скарыны. Барадулін з'яўляецца ганаровым доктарам БДУ, ганаровым грамадзянінам Ушацкага раёну.

У 2006 годзе кандыдатура Барадуліна была сярод намінантаў на Нобелеўскую прэмію ў галіне літаратуры (за зборнік вершаў "Ксты").

___________________

Адным з першых адгукнуўся на смерць паэта Уладзімір Някляеў.

Рыгора Барадуліна не стала...

Беларусь страціла найвялікага свайго паэта...

Найгоднага сына...

Нацыянальнага генія...

Некалі я напісаў на кубку, падараваным яму на дзень народзінаў:

Атруту часу піць -

Не мёд на бараду ліць.

Дай Божа вечна жыць

І вечна барадуліць!

Не выйшла вечна... Фізічна не выйшла... Але ён стварыў несмяротную паэзію - і ў ёй, у несмяротным беларускім слове, у несмяротным беларускім духу Барадулін будзе вечна.

Яго не стала ў Даравальную нядзелю...

Даруй, Рыгор... Мне, тваім неабачлівым сябрам, разумнікам і дурням, беларусам, якія аглухла не чулі цябе, прарока праўдзівага, а слухалі прарокаў ілжывых, - усім нам даруй... А калі некаму й не даруеш, дык што ж - ты меў заўсёды на тое права зямное, а цяпер маеш і права нябеснае...

Мне нясцерпна будзе не хапаць цябе... Невыносна...

________________

Слова не памірае. Паэт Рыгор Барадулін пайшоў з жыцця, але засталося напісанае і сказанае ім. Прапануем увазе чытачоў інтэрвью Рыгора Барадуліна журналісту Сяргею Шапрану, якое было надрукаванае ў "Салідарнасці" ў лютым 2005-га. Аднак яно не страціла актуальнасці і сёння.

Калі нацыю пазбавіць паганскіх каранёў — яна знікне. Калі чалавек забудзецца, адкуль ён пайшоў, — застанецца без душы. Паэт Рыгор Барадулін здолеў захаваць і карані, і душу. У Мінску ён ужо колькі дзесяцігоддзяў жыве, як у камандзіроўцы. Ратуецца думкамі і ўспамінамі пра малую радзіму — Вушачы. Напярэдаднi яго юбiлею мы гаварылi пра вечнае.

— Дзядзька Рыгор, Вы жывяце ўжо 70 год, а ці памятаеце самае першае ўражанне ад гэтага жыцця?

— Зараз ужо дакладна не памятаю, ці мама мне распавядала, ці сам запомніў, як я спрабаваў злавіць бусла, — па-вушацку — буцяна. І было мне дужа смешна, таму што падпускаў ён вельмі блізка, але ў апошні момант адлятаў. А мне ўсё хацелася за хвост злавіць таго буцяна! Гэта, так бы мовіць, была мая першая мара — злавіць жар-птушку.

— Колькі год Вам было?

— Ну, як пачаў хадзіць-бегаць, гады два ці тры.

— Вы кажаце: напэўна, мама распавядала, але што самі дакладна памятаеце?

— Відаць, усё-такі гэтага буцяна. Ну і, канешне, ката. Яго ў нас Міронам звалі. І калі карова выходзіла на луг, дык і ён за ёй. Гэта ў нас называлася: пасвіў кот Мірон карову.

— Памятаеце тую карову?

— Канешне! Адну карову звалі Гілёня (ад слова "гіль", "чырвонае"; у нас яшчэ гаварылі: "загілела яму" — гэта значыць загарэлася). Былі і іншыя каровы: Лысоня (з лысінкай белай), Гарбалыска (у яе на спіне белая плямка была), Букетка, Гвяздоня... Аднак Лысоня больш усяго запомнілася. Гэта і былі мае першыя дзіцячыя ўражанні і мае першыя сябры: кот, сабака, бусел ды вожыкі, ці жаўрук, які спяваў зусім па-іншаму, чым усё жыццё пасля, — усё яно было сваё і нейкае роднае.

Я ж на хутары нарадзіўся. Ён называўся вельмі прыгожа — Верасоўка, Верасовачка. Была гэта голая ўзгоркавая мясціна з пясчанай глебай, на якой рос адзін толькі верас. А ён жа звычайна расце не на голым месцы, а там, дзе лес.

Унізе крынічка біла, але потым усё зруйнавалі — як калгас арганізавалі, — хоць на тым полі і ўраджаю ніколі добрага не было. І нічога цяпер там ужо няма: і той крынічкі, і таго вераса… Праўда, доўга-доўга яшчэ ляжаў велізарны валун, пастухі на ім звычайна вогнішча раскладвалі. Аднак калі я ў апошні раз летась прыязджаў, дык не знайшоў таго валуна, няма яго. Канешне, звёз нехта. Не ў зямлю ж ён пайшоў!

Пасля ўжо, годзе ў 1937-м, Верасовачку знеслі, а нас перасялілі ва Ушачу. Дарэчы, у пашпарце ў мяне запісана, што месца майго нараджэння вёска Гарадок II Востраў — Сарочынскага сельсавета. Хаця дзе тое Сарочына было! Проста ў савецкія часы нельга было пісаць, што нехта нарадзіўся на хутары. Калі хутаранін, дык гэта як не член партыі, амаль абразлівае слова. Вось і выдумалі, быццам наша Верасовачка і колькі хутароў паблізу — гэта і ёсць Гарадок ІІ.

— А якія прысмакі ў дзяцінстве любілі?

— Малако, канешне. Смятаны тады ж не было. Проста збіраліся вяршкі, якія пасля вайны біліся ў графіне. Аднак гэта складаная справа — трэба было паспець, каб масла не зацвярдзела. Іначай пасля не выцягнеш яго, хоць ты графін разбівай!

І, безумоўна, вельмі я любіў сырадой. Як жа гэта па-руску... — "парное молоко", але мне страшэнна гэта не падабаецца, быццам бы з парылкі! Вось калі мама давала, я вялікі кубак таго сырадою выпіваў, а пасля пытаўся, ці ёсць у мяне вусы? Дужа мне гэта падабалася. І вось бачыце — накаркаў сабе вусы!

Дарэчы, вяршкі ў нас называлі вяршынкамі. Неяк мама паехала ў Мінск, заходзіць у краму і просіць: "Дайце мне вяршынкі". Ёй адказваюць: "Вам што? Можа, сліўкі?" — "Нашто мне зліўкі?! Ешце самі!" "Зліўкі" па-вушацку — гэта зліванае малако, з якога сабраны вяршынкі. Адна літара, а як сэнс мяняецца!..

Вушацкая мова, магу вам сказаць, гэта амаль самастойная мова, на балцкіх каранях заснаваная. Шырынка па-вушацку "крок" называлася. І вось калі піянерам давалі каманду: "Піянеры, крок раўняй!" — усе хлопчыкі глядзелі на свае шырынкі і рагаталі.

Яшчэ як мама была жывая, ды цётка Марыя, я заўсёды запісваў за імі вушацкія словы. І цяпер, калі прыязджаю ва Ушачу, запісваю ад Валі, сястры Васіля Быкава. А болей нікога ўжо не засталося, каб ведаў нашу мову. І людзей няма, і мовы няма, знікла яна. Сам жа я кожную раніцу прачынаюся з вушацкім словам ці прымаўкай.

— А сёння з якім словам прачнуліся?

— Са словам "пугурак" — у нас "пагорак" не гавораць. Дарэчы, гэта Васіль Быкаў некалі заўважыў, калі мы разам ва Ушачу ездзілі, што вёскі ў нас вельмі своеасабліва называюцца, напрыклад, Угрынкі. Васіль казаў: "Можа, гэта раней Бугрынкі былі?". Аднак пасля мне прыйшло ў галаву, што гэта ўсё-такі ад слова "угры".

Ды і прозвішчы на Вушаччыне таксама адметныя, дужа замешаны на балцкіх каранях. Скажам, шмат Латышоў. Зразумела, адкуль іх продкі паходзяць.

— Дык і Вашу ж маму звалі…

— Так, Латышачкай. Дзед мой латыш быў, звалі яго Андрэй Галвіньш. Праўда, пасля рускія пісары зрабілі яго Галовіным.

Дзед быў механікам па млынах у Полацку. Быў добрым спецыялістам і збіраў грошы, каб купіць мураваны дом у Полацку. Але пасля пачаў піць і, калі вяртаўся з карчмы, клаўся на той бок, дзе ў кішэні былі ключы ад шафы, у якім грошы былі схаваны. І вось аднойчы, пакуль дзед Андрэй спаў, бабуля Малання ключы тыя ўзяла і ў шафу паглядзела. А там — пуста!

— Прапіў?

— Прапіў-прапіў. І вымушаны былі дзед з бабуляй пераехаць пад Вушачы, дзе пані Кацярына млын трымала. Вось так і атрымалася, што бабуля мая вярнулася практычна на радзіму, таму што яе вёска Гайкі ад Вушачаў блізка была. Бабуліна ж прозвішча было Гайко.

Дарэчы, я яшчэ і прабабку памятаю — яна заўсёды прыходзіла да нас ва ўсім беленькім. Дык бабу Маланню, маміну маму, я называў "баба", а прабабку — "бабулька". Яна уніятка была, малілася па-беларуску. І не дзіўна — у нашых краях больш за восемдзесят працэнтаў уніятаў было. А як далучылі нас да Расіі, дык уніяцтва вынішчылі.

— Дарэчы, а Вы да якой веры сябе адносіце? Прыгадваецца, як Васіль Быкаў пісаў: "Натуральнаму чалавеку — Рыгору — падабаецца паганства…"

— Я лічу, што мы, крывічы, — самыя непасрэдныя паганцы, таму што ў нашым крывіцкім краі, на Полаччыне і асабліва на Вушаччыне, як нідзе захаваліся паганскія традыцыі. А паганскія карані трымаюць любую нацыю. Калі іх з народа вывесці, ён стане нікім.

— Нездарма, відаць, Вы нараклі Полаччыну цемем нацыі?

— Менавіта таму. Як і Беларусь я лічу цемем Еўропы, хай і гучыць гэта нясціпла. А маёй паэтычнай школай і тамамі паэзіі для мяне практычна была мая мама, яе песні і казкі… Я заўсёды гавару, што ўсё добрае ў мяне ад мамы, а ўсё дрэннае — ад самога сябе.

Дарэчы, я яшчэ паспеў запісаць ад мамы шмат вушацкіх песень, легендаў і паданняў, на якія такія багатыя нашыя мясціны. У мяне нават касета захавалася — з маміным голасам. І, дасць Бог, калі-небудзь яшчэ выйдзе кніга "Песьні матчыны з Вушаччыны". Яна даўно ўжо набрана, аднак некалькі год ляжыць у выдавецтве.

— Прыгадваецца гісторыя, калі Вы ўпершыню прыехалі ў Мінск, каб паступіць ва універсітэт: адзінае беларускае слова, якое ўбачылі ў сталіцы, было "лазня"…

— Так, Мінск мяне тады і ўразіў, і абразіў. Ён жа быў сталіцай беларускай дзяржавы, але ўсё тут скрозь было нават не па-руску, а, як цяпер прынята казаць, на "дземянцееўцы". Хоць у натоўпе яшчэ можна было пачуць беларускую мову, не тое, што зараз. Цяпер яе чую зрэдку ды ад старых людзей ці ад тых, што з вёскі прыехалі. І ад моладзі, канешне. Гэта і радасна: калі ад моладзі — значыць, нейкая перспектыва яшчэ ёсць.

Хоць паўсюдна ідзе ўдушэнне беларускай мовы — такое ўражанне, што пятлю ўжо накінулі, але не да канца зацягнулі. Мне ўжо іншым часам здаецца, што было б лепш, каб мову забаранілі зусім. Можа, тады б пачалася зваротная рэакцыя.

— Атрымліваецца, як Ленін гаварыў: ні вайны, ні міра.

— Так. Улада зрабіла выгляд, быццам, і праблемы такой няма. Але няма праблемы — няма і мовы. Такія агрэсіўна-грэблівыя адносіны.

— Выбачайце, дзядзька Рыгор, як жа Вы ў такім выпадку жывяце? Для Вас жа беларускае слова — гэта ўсё.

— Я ў Мінску чужы. Я тут як у камандзіроўцы. І ратуюся толькі словам. Думкамі ж, успамінамі — там, у Вушачах. Там мае карані і мая душа.

Да таго ж мне ўжо няма з кім асабліва дзяліцца сваімі думкамі ды бедамі. Так ужо атрымалася. Былі Валодзя Караткевіч, Міхась Стральцоў… Пасля таго, як памёр Васіль Быкаў, я застаўся практычна адзін, сам-насам. На маё шчасце, ёсць яшчэ Генадзь Бураўкін — ён і зямляк, і аднагодак, і аднадумец.

— Прабачце за такое пытанне, калі ў апошні раз Вам давялося плакаць?

— Летась, на магіле мамы. Я і плакаў, і, як ні дзіўна, спяваў дзве вушацкія песні…

— Якія?

— "Перапёлка, ты не вій гняздзечка блізка ля дарожкі…". І яшчэ пеў песню, якую мама дужа любіла: "Добра мне, добра мне…". Мама заўсёды, нешта ўспамінаючы, пела гэтую песню…

Я на магіле заплакаў трохі, праспяваў гэтую песню ды й пайшоў.

— Наогул часта ў жыцці даводзілася плакаць?

— У асноўным у маленстве — калі крыўдзілі. Аднак сярод падлеткаў гэта не было прынята. Хацелася ж быць мужчынам і паказаць, што ты моцны, хоць, мабыць, насамрэч і слабы. Але я быў, хутчэй за ўсё, самадастатковым.

Ды ў тыя часы і паняцця такога не было — слабы душой. Па-першае, з вайны ж выжыў. Па-другое, усё яшчэ, здавалася, было наперадзе. Гэта і давала настрой.

Да таго ж усё ва мне ад мамы. Бацьку я кепска помню — ён загінуў у вайну. Мама ж была для мяне самым лірычным чалавекам на свеце, самым тонкім, самым чулым і самым пяшчотным. І ў той жа час ёй прыходзілася быць не тое што суровай, але трэба было пастаяць за сябе — абароны ж у яе не было. Вельмі цяжкая была ў мамы роля. Гэта недзе і мне перадалося.

— Вы засталі розныя часы, жылі нават пры Сталіне. Ці можаце параўнаць, як беларускаму паэту жылося тады і цяпер?

— У маладыя гады настрой быў яшчэ вясёлы, хоць, з другога боку, і перажывалася, што мала друкуешся і таму падобнае. Так ці інакш, але заўсёды тады была нейкая перспектыва.

Цяпер жа... Цяпер я перажываю не за тое, што амаль не друкуюць, а за тое, што няма практычна ніякай увагі да паэзіі. Літаратуру зараз перакрэслілі ўсялякія факты і лічбы. Зрэшты, час паэзіі яшчэ прыйдзе.

— Думаеце, прыйдзе?

— Думаю... Хоць, калі глядзець на Еўропу, дык не прыйдзе ўжо ніколі.

— Васіль Быкаў настойліва паўтараў, што на постсавецкую прастору прыйшло тое, што ў свеце ўжо даўно існуе, — літаратура будзе цікавіць вельмі малое кола і, хутчэй за ўсё, так здарыцца, што наогул будзе цікавіць толькі спецыялістаў ад літаратуры. Вы ж не можаце пра гэта не думаць?

— Вось якраз кожны дзень пра гэта думаю! Зараз жа ва ўсім свеце ідзе амерыканізацыя… Я не выступаю супраць Амерыкі, як некалі рабіў гэта паэт Васіль Матэўшаў, які пісаў:

Пасецца калгасны статак

Каля блакітнай ракі.

А там, у Злучаных Штатах,

Рэжуць кароў мяснікі.

Пад амерыканізацыяй я маю на ўвазе тэхнізацыю, вынішчэнне, занядбанне літаратуры і мастацтва наогул. Дарэчы, так званы мадэрн больш ідзе, я лічу, ад выпендрывання — каб сабрацца, павесяліцца і нешта "намазаць".

Але ж адметная асаблівасць беларускай літаратуры заключаецца ў тым, што літаратура асацыіруецца ў нас з мовай: калі літаратура падтрымлівае мову, дык і мова падтрымлівае літаратуру. Зрэшты, гэта падтрымка двух жабракоў. Так што перспектывы, канешне, слабыя. І цікавасць да літаратуры, да паэзіі, думаю, будзе з цягам часу сапраўды чыста элітарная.

— Мне здаецца, што Вы жывяце сумленна. Аднак ці ёсць Вам самому за што сябе дакараць?

— Ёсць, канешне. Справа ў тым, што я й да гэтага часу не магу сам сабе дараваць, што ў апошнія гады жыцця мамы мала ёй увагі ўдзяляў: тады ў мяне была і чарка, і ўсё астатняе — гэта, канешне, таксама паскорыла маміну смерць. І хоць я і пісаў ёй вершы, але ўсё-такі мала вярнуў маме той дабрыні, якую яна мне дала. Яна ж на мяне жыццё паклала… Гэта самы вялікі мой грэх.

Ну, і так многа другога, безумоўна, многа… На цяперашні розум я шмат чаго б не рабіў…

— Чаго, напрыклад?

— Ну, можа, многа б не пісаў, можа, лішняе не перакладаў бы. Але разумееце, калі нічога не раблю, амаль вар'яцею.

Зараз жа ў мяне такі стан здароўя, што калі працую, дык сам сябе заганяю. Хоць мой любімы сябра і лекар Пётра Кухарскі і гаворыць: "Выкінь думкі з галавы!" — але, як толькі трошачкі прасвятлее галава, у мяне адразу то рыфма лезе, то нейкі вобраз. І я не магу вытрасці гэта з галавы. Я вязень усяго гэтага — слоў, рыфмаў, вобразаў…

Акрамя таго, самае страшнае — звыкнуцца з тым, што ты — жабрак, што ты нікому не патрэбны і што ў цябе ніякай перспектывы. Хоць я і ўдзячны Богу, што я ёсць, што няма праблемы, чаго паесці, абуць і апрануць, але…

— Але Вы сапраўды жабрак.

— Але я сапраўды жабрак. Вось і атрымліваецца, што, з чаго жыццё пачынаеш, да таго ў рэшце рэшт і вяртаешся, як гэта ні дзіўна.

Хаця, з аднаго боку, я ўдзячны Богу, што Ён усё-такі церпіць мяне на гэтай зямлі. І таму ёсць нейкая надзея, што, можа, трохі яшчэ дапамагу ўнучцы, каб яна закончыла школу і паступіла ў ВНУ.

А з другога боку, канешне, няма той радасці ад дня нараджэння, якая была, дапусцім, у 30 гадоў, ці ў 50, нават яшчэ ў 60... Здавалася б, калі па-добраму, дык трэба было б зрабіць нейкае застолле і паклікаць сяброў. Але я адчуваю сябе як той трус у клетцы...

— Не можаце сабраць сяброў, таму што няма грошай?

— Нават і таму... Але я ўсё роўна кожны дзень, калі прачынаюся ці калі кладуся спаць, малюся Богу і дзякую за кожную маю хвіліну на гэтай зямлі. Таму што...

Гэта я некалі ў Парыжы бачыў рэстаран, які быў насупраць могілак. Ён называўся "Лепей тут, чым насупраць". Так я сябе трымаю тым, што лепей тут, чым там. Хоць, бывае, пачынаю думаць — асабліва калі завядуць, калі хваробы даймаюць, — што лепей было б на Бутаўскіх могілках, каля мамы...

05.03.2014
версия для печати
<< Вернуться Назад
Архив - новости проекта
03.12.2021
28.10.2021
20.04.2021
19.04.2021
16.03.2021
16.10.2020
04.10.2020
28.04.2020
26.11.2019
22.11.2019
09.09.2019
23.06.2019
06.06.2019
01.05.2019
17.04.2019
11.04.2019
01.04.2019
22.03.2019
25.02.2019
23.12.2018
10.12.2018
31.10.2018
27.09.2018
24.09.2018
03.07.2018
11.06.2018
26.05.2018
25.01.2018
25.12.2017
01.11.2017
26.10.2017
18.10.2017
08.10.2017
21.06.2017
17.05.2017
04.05.2017
01.04.2017
31.03.2017
02.01.2017
28.12.2016
15.12.2016
08.12.2016
21.11.2016
20.11.2016
10.11.2016
04.11.2016
28/09/2016
04.07.2016
12.06.2016
20.03.2016
15.03.2016
21.12.2015
25.11.2015
15.11.2015
14.11.2015
27.10.2015
14.10.2015
13.10.2015
18.09.2015
18.09.2015
05.09.2015
04.09.2015
20.08.2015
13.08.2015
12/08/2015
22.07.2015
26.05.2015
07.05.2015
04.05.5015
14.04.2015
20.03.2015
06.03.2015
03.03.2015
23.02.2015
25.01.2015
13.01.2015
13.12.2014
10.12.2014
09.12.2014
05.12.2014
02.11.2014
28.11.2014
23.09.2014
08.0902014
03.09.2014
02.09.2014
04/07/2014
24.06.2014
19.06.2014
15.06.2014
01.06.2014
27.05.2014
22.04.2014
10.04.2014
01.04.2014
18.03.2014
05.03.2014
15.02.2014
12.01.2014
12.01.2014
24.12.2013
20.12.2013
19.12.2013
16.12.2013
13.12.2013
05.12.2013
29.11.2013
16.11.2013
14.11.2013
13.11.2013
11.11.2013
01.11.2013
18.10.2013
12.10.2013
29/09/2013
15.09.2013
08.07.2013
01.07.2013
12.06.2013
05.06.2013
28.05.2013
26.05.2013
21.05.2013
29.04.2013
17.04.2013
02.04.2013
29.03.2013
23.03.2013
19.03.2013
19.03.2013
19.03.2013
14.03.2013
11.03.3013
18.02.2013
07.02.2013
30.01.2013
27.01.2013
17.01.2013
14.01.2012
13.01.2013
19.12.2012
11.12.2012
26.11.2012
14.11.2012
09.11.2012
30/10/2012
24.10.2012
24.10.2012
24.10.2012
23.10.2012
15.10.2012
01.10.2012
24.09.2012
24.09.2012
20.09.2012
12.09.2012
15082012
27.07.2012
10.07.2012
07.07.2012
01.07.2012
27.06.2012
26.04.2012
26.04.2012
13.04.2012
10.04.2012
21.03/2012
20.03.2012
11.03.2012
15.02.2012
09.02.2012
08.02.2012
30.01.2012
24.01.2012
18.01.2012
12.01.2012
12.12.2011
01.12.2011
02.11.2011
28.10.2011
05.10.2011
29.09.2011
21.09.2011
08.09.2011
05.09.2011
31.08.2011
31.08.2011
27.07.2011
18.06.2011
09.06.2011
07.06.2011
18.05.2011
28.04.2011
27.04.2011
19.04.2011
12.04.2011
10.04.2011
05.04.2011
04.04.2011
13.03.2011
11.03.2011
03.03.2011
17.02.2011
16.02.2011
20.12.2010
01.12.2010
26.11.2010
20.11.2010
19.11.2010
16.11.2010
12.11.10
11.11.2010
05.11.2010
01.11.2010
29.10.2010
25.10.2010
12.10.2010
17.09.2010
14.09.2010
14.09.2010
14.09.2010
03.09.2010
03.09.2010
24.08.2010
24.08.2010
23.08.2010
17.08.2010
26.07.2010
09.07.2010
19.06.2010
18.06.2010
10.06.2010
31.05.2010
11.05.2010
29.03.2010
29.03.2010
27.03.2010
19.03.2010
17.03.2010
02.03.2010
09.02.2010
29.01.2010
14.01.2010
23.11.2009
06.11.2009
02.10.2009
04.09.2009
02.09.2009
29.08.2009
27.08.2009
06.08.2009
03.08.2009
24.07.2009
06.07.2009
23.06.2009
05.06.2009
30.05.2009
28.05.09
28.05.2009
28.05.2009
14.05.2009
03.05.2009
24.04.2009
17.04.2009
17.04.2009
07.04.2009
03.04.2009
21.01.2009
26.12.2008
17.10.2008
14.10.2008
11.09.2008
09.09.2008
01.07.2008
23.06.2008
21.05.2008
18.04.2008
25.03.2008
18.02.2008
10.02.2008
26.12.2007
19.12.2007
13.12.2007
03.12.2007
14.11.2007
23.10.2007
15.10.2007
03.10.2007
27.09.2007
24.09.2007
13.09.2007
13.07.2007
07.05.2007
26.04.2007
09.04.2007
03.04.2007
24.02.2007
23.01.2007
19.01.2007
07.01.2007
10.12.2006
29.11.2006
01.10.2006
>> Весь архив